george-in-nederland.reismee.nl

Evaluatie en herfstvakantie

De week voor de herfstvakantie komt Jetty, onze regiocoach voor een evaluatie bij ons thuis en op school. Van deze evaluatie zal ze een rapportje maken voor de organisatie hier en in Taiwan. De afspraak zal bij ons thuis plaats vinden met mij en George, en op school met de teamleider en de mentor samen met Jetty. Eerst heeft Jetty het gesprek op school, daarna bij ons thuis. Als Jetty bij ons thuis komt, komt George op hetzelfde moment door de achterdeur binnen en hij reageert blij verrast als hij haar ziet. Dit is op zich wel een beetje bijzonder omdat ik hem van haar komst op de hoogte had gebracht, en ook van het doel van haar bezoek. George krijgt een vragenlijst die hij moet invullen en Jetty maakt een paar aantekeningen van haar gesprek met George, we drinken samen een kopje thee. George vult op de vragenlijst in dat het hier thuis en op school prima gaat, en ook in het gesprek vertelt hij alleen maar heel positieve dingen. Dan pakt hij zijn biezen en vertrekt naar boven om achter zijn laptop te gamen.

In het gesprek met mij vertelt Jetty dat het op school eigenlijk niet zo goed gaat. George toont weinig initiatief en interesse op school, en maakt nog niet echt aansluiting bij de andere studenten in de klas. Hij vertoont een weinig actieve houding en op school heeft men de indruk dat hij geen zin heeft om dit te veranderen. Thuis is het een gezellige jongen met humor en een meer dan gezonde eetlust. Wel is het ook thuis zo dat wij hem overal bij betrekken, maar dat er van hem zelf weinig uitgaat. Als de andere kinderen thuis komen, moet ik hem er echt bij vragen en verder doet hij uit zich zichzelf niet echt moeite om hier iets te ondernemen, of om de taal te leren. Wel gaan we trouw elke avond een poosje met elkaar om tafel om Nederlands te oefenen. Ik vertaal een aantal zinnen van het Engels in het Nederlands, over dingen die we die dag hebben gedaan met elkaar en ik lees een stuk tekst voor die hij dan naderhand voorleest. Als Jens thuiskomt van zijn stage dan vertellen we elkaar de bijzonderheden van die dag en dan merken we beiden dat George al best veel Nederlands begrijpt. Maar als ik niet begin over het Nederlands oefenen dan zal hij er zelf zeker niet over beginnen. Nadat Jetty is weer naar huis is gegaan komt George verontwaardigd bij mij. Hij snapt niet hoe hij op school kan laten zien dat hij wel zijn best doet en hoe hij een meer actieve houding kan laten zien. Ik geef hem een aantal voorbeelden, en diezelfde avond laat hij zich van zijn beste kant zien. Ook de volgende dag is George erg actief aanwezig en probeert zoveel mogelijk Nederlands met ons te praten. In het weekend gaan de jongens naar mijn oudste zoon Rick en ze spelen daar spelletjes aan tafel met elkaar en blijven daar eten. Ze hebben het erg gezellig met elkaar.

De week daarop is de herfstvakantie en gaan we dinsdags een dagje naar Amsterdam. Op het station in Almelo wordt George aangesproken door een Belgische student en blijkt dat hij ook naar Amsterdam gaat. We praten even met elkaar en gaan uit elkaar. Later in Amsterdam komen we een heel groepje Belgische studenten tegen die George kent vanuit het trainingskamp. Wij gaan lopend richting het Anne Frank huis en onderweg wijs ik George verschillende bijzondere dingen aan. George is niet erg geïnteresseerd maar vraagt een aantal keren waar en wanneer we gaan lunchen, het is nog maar net 11.00 uur dus daar wachten we nog maar even mee. Na een flinke wandeling waarbij we ook nog een regenbui op onze kop krijgen komen we aan bij ons doel en blijkt de wachtrij bij het Anne Frank huis meer dan 2 uur lang. We besluiten om dan maar aan de overkant in de rondvaartboot te stappen. We varen een uur lang door de grachten en onderweg zien we vele bijzondere dingen van Amsterdam. Hierna gaan we naar de Mac Donalds voor de lunch en dan gaan we richting Madame Tussauds en het House of Dungeon. De eerste vind George ontzettend leuk, er worden veel foto’s gemaakt, de tweede vind hij maar griezelig en eigenlijk wil hij er zo snel mogelijk weer uit. De angst maakt hem ineens wel heel erg sociaal, hij begint tegen iedereen te praten en laat praktisch iedereen voor gaan. We hebben hier veel lol met elkaar, maar George blijft erbij dat dit niet iets is voor hem, te eng dus. Na dit avontuur gaan we naar een stukje Amsterdam wat wereldwijd bekend is, het red light district. Hier blijkt wel dat George uit een heel andere cultuur komt. Hij schaamt zich rot en durft bijna nergens naar te kijken. Ook als Jens en ik proberen hier met hem over te praten geeft hij aan dat dit nik is voor Aziatische mensen en hij zegt zelfs dat zijn moeder hem wat aan zal doen als ze dit van hem weet. We beloven hem dat we zijn moeder hier niet van op de hoogte brengen, en dat dit toch ook echt wel een typisch stukje cultuur is van Amsterdam.

Als afsluiting gaan we eten bij een pizzeria en daarna pakken we de trein terug naar huis. In de trein gaat George zitten slapen en eenmaal thuis gaat hij al snel naar bed. Het was een vermoeiende dag voor hem. De rest van de week geniet hij van de vrijheid, want hij heeft nog een paar dagen vakantie, terwijl Jens en ik allebei moeten werken. George speelt games op zijn laptop en heeft via de computer contact met enkele vrienden uit Taiwan. Hij vertelt dat de klomp pantoffels goed zijn aangekomen en erg leuk gevonden worden door zijn vriend. De donderdag moet ik een ochtend en avonddienst werken en in de middag komt er een vriendin van mij op de koffie. Hierdoor schiet de Nederlandse les erbij in, maar dat is voor George geen enkel probleem. Het is dus een heel gewoon kind dat net als mijn eigen kinderen op een gezonde manier misbruik maakt van de situatie. Het is vakantie, en ik maak er dan ook geen punt van dat we een dagje overslaan met de Nederlandse les.

Alweer een maand in Nederland!

Inmiddels is George al een kleine maand in Tubbergen en zijn we alle drie al behoorlijk aan elkaar gewend. George begint te begrijpen hoe mijn rooster er uit ziet en dat in de thuiszorg veel gebroken diensten zitten. Ook ik begin het rooster van George door te krijgen en weet ongeveer wanneer hij uit school komt of juist het eerste uur vrij heeft. Dat ik door mijn gebroken diensten regelmatig tussen het werk door even thuis ben en op voor hem onlogische tijden weer aan het werk moet daar maakt hij op een heel bekende puberachtige manier gebruik van. Door juist dan achter het internet bezig te gaan met facebook en skype, of juist bij een avonddienst te vergeten dat hij eigenlijk om 10 uur moet gaan slapen.

Jens en George spreken onder elkaar vaak en snel Engels, wat maakt dat ik regelmatig navraag waar het gesprek over gaat, maar verder snappen we elkaar redelijk goed. Ikzelf probeer consequent Nederlands met George te spreken en als hij mij dan niet begrijpt ga ik vertalen in het Engels. Het verbaast mij hoe snel hij Het Nederlands al begrijpt, maar het spreken is voor hem nogal lastig vanwege zijn Chinese tongval. Met name de letters R en H en de ‘ui’ en ‘eu’ klanken zijn erg moeilijk uit te spreken voor hem. Hij breekt er echt zijn tong over. Om de uitspraak te oefenen lezen we elke avond een stukje uit een kinderboek, waarbij we tevens bepaalde begrippen en zinnen oefenen die je regelmatig in het Nederlands gebruikt. We hebben hier in de streek veel mensen die dialect spreken, en ook daarmee heeft George inmiddels kennis gemaakt. Tijdens een avondje met Jens en zijn vrienden is het idee ontstaan om George ook gelijk maar wat Twents te leren. ‘Hoe geet `t’ betekent dus ‘hoe gaat het’, maar George dacht dat het hetzelfde was als,`hoe heet je?`. Dus hij kwam op een bepaald moment bij mij en snapte er niks van als men hem vroeg hoe heet je? En hij dan zei dat het goed ging. Humor heeft hij wel, dus nadat ik met enige moeite en gebruik van een woordenboek had duidelijk gemaakt wat het verschil was hebben we er samen smakelijk om gelachen.

Ondertussen zijn we ook druk bezig om hem de omgeving te laten zien en hebben we tijdens de monumentendag de molen in Geesteren laten zien. De molenaar heeft hem in zijn beste Engels het een en ander uitgelegd, en het meest interessante voor George was eigenlijk wel het bouwjaar van de molen, namelijk 1867. In Taiwan schijnen niet zulke oude gebouwen te staan. In Taiwan worden oude gebouwen gesloopt en door nieuwbouw vervangen. Dit was ook zeer interessant toen we naar Zwolle zijn geweest om zijn verblijfsvergunning op te halen. Onderweg van en naar Zwolle zijn we een toeristische route gereden. Onderweg in Nieuwleusen en Balkbrug staan nog verschillende hele kleine huisjes van meer dan 150 jaar oud. Dit zijn hele kleine en lage huisjes en George was heel erg verbaasd dat in die kleine huisjes grote Nederlandse mensen wonen. Binnenkort gaan we maar eens naar het veenmuseum om hem te laten zien dat in Nederland vroeger zelfs mensen in plaggenhutten hebben gewoond, ik ben erg benieuwd naar zijn reactie hierop.

Vorige week onder het eten kwam George met de vraag of hij een cadeautje kon kopen voor een vriend in Taiwan die binnenkort jarig is. Natuurlijk is dit mogelijk, maar hij wou een typisch Nederlands cadeau en het moest dan opgestuurd worden, dus het mocht niet teveel wegen, dit vanwege de portokosten. We hebben samen wat ideeën bedacht en uiteindelijk zijn het pantoffels in de vorm van houten klompen geworden. Een leuke kaart erbij gedaan met de groeten en felicitaties van ons allemaal en het pakketje kon op de post. Daar kwam weer een klein probleempje om de hoek kijken, want George had alleen maar het adres in Chinese tekens en niet in westerse letters, en dat snapt Post.nl niet natuurlijk. George kwam zelf met het idee om het pakje dan maar naar zijn eigen huis te sturen en door zijn ouders te laten overhandigen aan de jarige job.

Een jongen als George in huis doet mij beseffen dat niet alle dingen gewoon zijn. Zoals fietsen bijvoorbeeld, is voor ons Nederlanders de normaalste zaak, maar niet voor George dus. Ik had mijn vrije dag en de jongens gingen naar school. Op mijn vrije dag ben ik meestal druk met huishoudelijke dingen en dinsdag was het tijd om de bedden te verschonen. Nadat Jens en George naar school waren vertrokken deed ik de achterdeur op slot en ging naar boven. Na een tijdje kwam ik weer naar beneden en zag mijn telefoon knipperen. Ik had 3 gemiste oproepen van George en een sms berichtje. Ik open het berichtje en zie alleen maar `help`. Ik probeer George te bellen en ondertussen bedenk ik de meest onmogelijke rampscenario`s. Terwijl ik probeer hem te bellen krijg ik het volgende berichtje van hem. `My bike broken`. Terwijl ik probeer hem te bellen, maar pubers nemen dus wel vaker de telefoon niet op als moeders belt, komt hij aangelopen met de fiets aan de hand. Ik ren naar buiten en vraag wat er aan de hand is. George is tijdens het fietsen tegen een berg zand aangefietst, omdat hij een auto aan zag komen en viel van de fiets. Toen hij weer was opgestaan was de ketting van de fiets en wist hij dus niet wat te doen. Hij had zich gelukkig niet bezeerd en de fiets kon wel gerepareerd worden, dus gelukkig viel het allemaal mee. George is met de auto naar school gebracht en de fiets is inmiddels weer heel en samen hebben we hier hartelijk om gelachen. Die zelfde middag liepen we een rondje met de hond en zag George een klein meisje op een fiets met zijwieltjes, hij wees naar dat fietsje en zei dat hij ook van die extra wielen nodig had. Fietsen is dus nog niet zo heel erg makkelijk. De eerste maand met George zit er al weer op. We hadden geen idee waar we aan begonnen, maar tot nu toe is het voor ons gezin een heel erg leuk avontuur. Het laat ons weer anders kijken naar voor ons heel gewone dingen in het dagelijkse leven en George heeft hier thuis inmiddels zijn draai ook behoorlijk gevonden.

Aankomst in Nederland

Op 23 augustus was het dan zover en togen we `s ochtends richting Raalte waar de buitenlandse studenten al een week eerder waren aangekomen. We hadden geen idee wat ons te wachten stond, maar we bleven onverminderd enthousiast. Eenmaal aangekomen bij het summercamp zagen we buiten Jetty al staan samen met een andere familie uit Tubbergen en gelijk zagen we ook onze George die we herkenden van de foto’s die we hadden gezien. We werden aan elkaar voorgesteld en werden hartelijk ontvangen door het team van Travel Active met een kop koffie en een lekker stuk vlaai. Voor mij was het lastig om met George te praten maar we hielden het gesprek gezellig aan de gang. Mijn eerste indruk was dat George een leuke en humorvolle jongen was en ik vond hem ook erg dapper omdat hij het avontuur van een jaar naar het buitenland aan durfde te gaan. Na de koffie hebben alle studenten zich voor de hele groep in het Nederlands voorgesteld en we kwamen als gastgezin met onze student op de foto. Daarna was het tijd voor een hapje en een drankje en werd het tijd om naar huis te gaan. Thuis aangekomen heb ik George het huis en zijn kamer laten zien en hem laten kennismaken met onze hond Speedy. Jens heeft samen met George de koffers naar boven gesjouwd en in goed overleg hebben we George toen maar even alleen op zijn nieuwe kamer gelaten om wat bij te komen en zijn koffers uit te pakken. Tegen 5 uur `s avonds hebben we samen warm gegeten en kwamen de eerste verhalen, maar ook de cultuurverschillen al tevoorschijn. George vertelde dat hij tijdens de introductie erg veel en vaak brood had gegeten, hij is thuis gewend om de dag te beginnen met rijst. De avond was George erg rustig, wat niet vreemd is na een week kamp dus hij was rustig en veel op zijn kamer. De volgende ochtend moest ikzelf nog een paar uurtjes werken en tot mijn grote verbazing was George al een half uur eerder wakker dan ikzelf, iets wat me bij een tiener erg onlogisch voorkwam. Maar George vertelde me dat hij altijd al om 6 uur opstaat en dat heeft hij de hele eerste week ook volgehouden. Diezelfde middag ben ik met George een eind gaan fietsen want hij moest de route naar school leren en wat wegwijs in de omgeving worden gemaakt.

Uit de mail had ik begrepen dat George kon fietsen en ook Jetty had me verteld dat hij die kunst machtig was. Nou is fietsen voor ons iets vanzelfsprekends, maar ik had al snel in de gaten dat dat dus niet voor iedereen geldt. George fietste erg krampachtig en niet erg snel, maar oefening baart kunst. Met een gangetje van 10 kilometer per uur zijn we de route naar school gefietst en weer terug, een tochtje van bijna 2,5 uur voor een goede 16 kilometer. Praten en fietsen ging ook niet zo goed samen en al pratende vergat hij af en toe te trappen of zelfs een keer te remmen. Humor heeft George zeker want toen hij tegen een prullenbak aan fietste maakte hij netjes zijn excuus en zei dat hij was vergeten te remmen. Het laatste stukje van ons eerste fietstochtje zijn we kliedernat geregend en George vond het maar een akelige koude kennismaking met ons Nederlandse klimaat.

Heimwee en regels

Donderdagmiddag leek George me wat stil te worden en trok hij zich wat meer terug op zijn kamertje, het leek me dat hij niet helemaal lekker in zijn vel stak. Dan is het wel prettig dat je de hond moet uitlaten en heb ik hem dus maar meegevraagd voor een wandeling. Tijdens het lopen praat het net iets makkelijker omdat je elkaar niet in de ogen hoeft te kijken. Inderdaad bleek hij het even moeilijk te hebben, hij gaf aan dat hij wat moe was en een beetje vol in zijn hoofd van alle nieuwe indrukken die hier op hem af kwamen. Ook is het na een week in Nederland nogal moeilijk om de mensen te verstaan of te zeggen wat je op je hart hebt omdat je de taal niet machtig bent. En natuurlijk ook heel erg vervelend voor George dat zijn ouders en vrienden zo ver weg zijn, hij had dus een beetje last van heimwee. Gelukkig was het na de wandeling allemaal weer een beetje makkelijker en had hij zijn draai wel weer te pakken. Vrijdags na schooltijd zag ik een normale puber thuiskomen die blij was met het vrije weekend. Gewoon 2 dagen niks moeten leek hem geweldig, maar ondanks dat liep de volgende ochtend zijn wekker om 6 uur in de ochtend af. Het is voor hem normaal om zo vroeg op te staan, zelfs als je een dagje vrij bent. Gelukkig weet George dat wij wat langer gewend zijn te slapen en nadat ik even met hem had gesproken heeft hij zich nog lekker weer in bed genesteld en werd hij pas tegen 10 uur weer wakker. Hij had die extra slaap echt nodig.

Zaterdag hebben George en ik samen boodschappen gedaan in Duitsland. Een hele belevenis voor hem, terwijl wij het helemaal gewend zijn om die grens over te gaan omdat Duitsland hier maar 10 minuten vandaan is. Helemaal bijzonder werd het toen hij in de winkel Monster energy drink tegen kwam. Het schijnt in Taiwan een verboden drankje te zijn, maar alle jeugd kent het lekkere spul via mond tot mond reclame. En natuurlijk, verboden vruchten zijn het lekkerst. Ik heb hem een blikje laten kopen en George heeft dezelfde avond het blikje ritueel geopend en opgedronken. Na het boodschappen halen zijn we via een andere route terug gereden om hem gelijk weer wat van de omgeving te laten zien. We reden langs een oud Hollandse molen, die helaas al gesloten was, maar een van de komende weken gaan we zeker nog even terug naar de molen om deze ook van binnen te bezichtigen.

Zondag hebben we maar een beetje gebruikt als rustdag. Uitslapen heeft George al geleerd in die ene week in Tubbergen, hij was pas om half 10 uit bed. `s Middags hebben we nog een stukje rondgefietst om de omgeving wat te verkennen. We kwamen langs de sporthal en George vroeg wat voor een gebouw dat was. Ik in mijn steenkolen Engels uitgelegd dat dat een gebouw is waar je indoor sporten kunt beoefenen zoals basketbal, volleybal, judo en meer van die dingen. Zegt George met een heel serieus gezicht dat indoor sport volgens hem computer spelletjes zijn zoals FIFA. Gelijk zegt hij erachteraan `` joke from George``. Het was dus een grapje en hij heeft eigenlijk wel leuke humor.

Het eerste weekend bij ons heeft George vooral nodig om alle indrukken te verwerken. We laten hem een beetje met rust en hij geeft zelf aan dat hij nog geen zin heeft om met Jens mee te gaan naar zijn vrienden. De taal is een lastig iets, al heb ik niet meer constant een woordenboek nodig om met George te communiceren. Op zondagmiddag is hij een paar uurtjes alleen thuis omdat ik moet werken en Jens met zijn broer naar een voetbalwedstrijd gaat van FC Twente. George voelt zich zeker genoeg om die tijd alleen te zijn en vermaakt zich met gamen op de computer.

Dat het niet alleen maar rozengeur en maneschijn is hadden we ook niet verwacht en in de tweede week dat George in Tubbergen is doet zich het eerste probleempje voor. De mentor van school belt omdat George op school niet helemaal doet wat er van hem verwacht wordt. George schijnt op school af en toe zijn hoofd op de bank te leggen en te slapen en ook heeft hij niet altijd alle spullen bij zich en lijkt niet geïnteresseerd te zijn in de lessen. Als hij thuis komt hebben we daar een gesprek over en bespreken we een aantal regels. Vanaf nu gaat hij om 10 uur elke avond slapen en blijven de telefoon en laptop beneden, zodat hij ook echt kan gaan slapen. Ook gaat hij de avond voor hij naar school gaat zijn tas inpakken en nakijken of alles erin zit en hij moet beloven dat hij meer gaat opletten in de les. Hij zegt dat hij zijn verantwoordelijkheid hierin zal nemen. We spreken af dat we dit een week zo gaan doen en controleren en dan kijken of het beter gaat. Ook spreken we in deze tweede week af dat ik Nederlands met hem ga praten en met gebaren en dingen aanwijzen duidelijk maak wat ik bedoel, pas als hij het niet begrijpt ga ik het vertalen in het Engels.

Voor het eerst naar school in Nederland!

Maandags was de eerste kennismaking op school. Jetty had George opgehaald en ik kwam vanaf mijn werk naar school. Toen ik George uit de auto zag stappen leek hij verheugd dat hij mij zag komen aanlopen. De eerste kennismaking op school ging erg leuk, we kregen een boel informatie en een rondleiding door het schoolgebouw. George deed weer veel indrukken op en had op weg naar huis vele vragen. Hij vond het heel erg bijzonder dat de leerlingen op school geen uniform dragen en begreep ook niet goed waarom hij boeken op school kreeg en andere schoolspullen zelf moest aanschaffen. Na de kennismaking op school gingen we schoolspullen halen en het winkelen in Nederland was ook weer een bijzondere beleving. Een rekenmachine was volgens hem niet nodig, want op school in Taiwan wordt alles uit het hoofd uitgerekend. Boeken kaften was ook volledig onbekend voor hem en zo waren er nog wel wat vreemde dingen die hij niet helemaal duidelijk vond. Na het inkopen gingen we naar huis terug en hebben we samen de boeken gekaft. Dat is nogal lastig en hij vond het niet handig omdat je nu niet meer kon zien welk boek je had omdat ze er allemaal hetzelfde uitzagen door het kaftpapier. Uiteindelijk hebben we in het Nederlands en in het Chinees op de kaften gezet welke boeken het waren, maar het bleef voor hem een onlogisch gebeuren. De avond hebben we hem maar een beetje met rust gelaten en heeft George wat spelletjes op de laptop gespeeld. Je kon echt aan hem merken dat al die nieuwe indrukken hem hadden vermoeid.

De eerste echte schooldag en kennismaking met zijn klas was de dinsdag 26 augustus. In Nederland dragen de kinderen op school hun eigen kleding en dus dacht George dat hij in een trainingsbroek wel naar school kon. Jens en ik hebben geprobeerd hem uit te leggen dat een trainingsbroek niet echt iets is waarin je naar school gaat, maar hij vond dat het wel kon. Een spijkerbroek had hij wel, maar dat zit volgens hem niet comfortabel en hij vond dat het wel kon. Hij zei dat hij in trainingsbroek naar school kon omdat hij ``special`` is dus we hebben hem uiteindelijk maar zo naar school laten gaan. Samen hebben we de weg naar school gefietst en het bleek dat hij het fietsen al een behoorlijk stuk beter beheerste in die paar dagen bij ons, we waren binnen 50 minuten op school. We werden hartelijk ontvangen door de teamleider en hij heeft George in de klas voorgesteld aan de medestudenten. Na schooltijd stond ik buiten weer op hem te wachten en zijn we terug naar huis gefietst. Ik had de indruk dat het vinden van de weg nogal moeilijk was en ben diezelfde avond met de auto met George naar school gereden om hem de weg te leren kennen. De woensdagochtend heb ik hem voor de helft naar school gebracht omdat ikzelf moest werken en hij ervan overtuigd was dat hij het wel alleen kon vinden. We hadden afgesproken dat hij bij problemen onderweg kon bellen en als hij bij school was aangekomen zou hij mij ook een belletje geven. Vanaf tien over 8 hield ik mijn mobiel behoorlijk in de gaten, maar om kwart voor 9 had hij nog niet gebeld. Uiteindelijk heb ik de administratie van school gebeld en hij bleek gewoon op tijd in de klas te zitten en was vergeten mij te bellen. Een heel gewone puber dus. Toen hij uit school kwam ben ik hem tegemoet gefietst en hebben we het drukste stuk weer samen gefietst. De donderdag zou hij alleen fietsen, maar hier in het dorp was ik er nog niet van overtuigd dat hij de weg zou vinden. Onder het eten heb ik hem nog maar eens gevraagd of hij de weg vanaf huis naar school echt alleen kon vinden en hij was ervan overtuigd. Jens vroeg waar hij langs ging en tot onze grote verbazing liet hij weten dat hij de herkenningspunten onderweg allemaal had gefilmd met zijn mobieltje en zo de weg wel kon vinden. Simpel dus. Een moeder, en dus ook een gast moeder maakt zich vaak te veel zorgen.

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active