Op 23 augustus was het dan zover en togen we `s ochtends richting Raalte waar de buitenlandse studenten al een week eerder waren aangekomen. We hadden geen idee wat ons te wachten stond, maar we bleven onverminderd enthousiast. Eenmaal aangekomen bij het summercamp zagen we buiten Jetty al staan samen met een andere familie uit Tubbergen en gelijk zagen we ook onze George die we herkenden van de foto’s die we hadden gezien. We werden aan elkaar voorgesteld en werden hartelijk ontvangen door het team van Travel Active met een kop koffie en een lekker stuk vlaai. Voor mij was het lastig om met George te praten maar we hielden het gesprek gezellig aan de gang. Mijn eerste indruk was dat George een leuke en humorvolle jongen was en ik vond hem ook erg dapper omdat hij het avontuur van een jaar naar het buitenland aan durfde te gaan. Na de koffie hebben alle studenten zich voor de hele groep in het Nederlands voorgesteld en we kwamen als gastgezin met onze student op de foto. Daarna was het tijd voor een hapje en een drankje en werd het tijd om naar huis te gaan. Thuis aangekomen heb ik George het huis en zijn kamer laten zien en hem laten kennismaken met onze hond Speedy. Jens heeft samen met George de koffers naar boven gesjouwd en in goed overleg hebben we George toen maar even alleen op zijn nieuwe kamer gelaten om wat bij te komen en zijn koffers uit te pakken. Tegen 5 uur `s avonds hebben we samen warm gegeten en kwamen de eerste verhalen, maar ook de cultuurverschillen al tevoorschijn. George vertelde dat hij tijdens de introductie erg veel en vaak brood had gegeten, hij is thuis gewend om de dag te beginnen met rijst. De avond was George erg rustig, wat niet vreemd is na een week kamp dus hij was rustig en veel op zijn kamer. De volgende ochtend moest ikzelf nog een paar uurtjes werken en tot mijn grote verbazing was George al een half uur eerder wakker dan ikzelf, iets wat me bij een tiener erg onlogisch voorkwam. Maar George vertelde me dat hij altijd al om 6 uur opstaat en dat heeft hij de hele eerste week ook volgehouden. Diezelfde middag ben ik met George een eind gaan fietsen want hij moest de route naar school leren en wat wegwijs in de omgeving worden gemaakt.

Uit de mail had ik begrepen dat George kon fietsen en ook Jetty had me verteld dat hij die kunst machtig was. Nou is fietsen voor ons iets vanzelfsprekends, maar ik had al snel in de gaten dat dat dus niet voor iedereen geldt. George fietste erg krampachtig en niet erg snel, maar oefening baart kunst. Met een gangetje van 10 kilometer per uur zijn we de route naar school gefietst en weer terug, een tochtje van bijna 2,5 uur voor een goede 16 kilometer. Praten en fietsen ging ook niet zo goed samen en al pratende vergat hij af en toe te trappen of zelfs een keer te remmen. Humor heeft George zeker want toen hij tegen een prullenbak aan fietste maakte hij netjes zijn excuus en zei dat hij was vergeten te remmen. Het laatste stukje van ons eerste fietstochtje zijn we kliedernat geregend en George vond het maar een akelige koude kennismaking met ons Nederlandse klimaat.