Inmiddels is George al een kleine maand in Tubbergen en zijn we alle drie al behoorlijk aan elkaar gewend. George begint te begrijpen hoe mijn rooster er uit ziet en dat in de thuiszorg veel gebroken diensten zitten. Ook ik begin het rooster van George door te krijgen en weet ongeveer wanneer hij uit school komt of juist het eerste uur vrij heeft. Dat ik door mijn gebroken diensten regelmatig tussen het werk door even thuis ben en op voor hem onlogische tijden weer aan het werk moet daar maakt hij op een heel bekende puberachtige manier gebruik van. Door juist dan achter het internet bezig te gaan met facebook en skype, of juist bij een avonddienst te vergeten dat hij eigenlijk om 10 uur moet gaan slapen.

Jens en George spreken onder elkaar vaak en snel Engels, wat maakt dat ik regelmatig navraag waar het gesprek over gaat, maar verder snappen we elkaar redelijk goed. Ikzelf probeer consequent Nederlands met George te spreken en als hij mij dan niet begrijpt ga ik vertalen in het Engels. Het verbaast mij hoe snel hij Het Nederlands al begrijpt, maar het spreken is voor hem nogal lastig vanwege zijn Chinese tongval. Met name de letters R en H en de ‘ui’ en ‘eu’ klanken zijn erg moeilijk uit te spreken voor hem. Hij breekt er echt zijn tong over. Om de uitspraak te oefenen lezen we elke avond een stukje uit een kinderboek, waarbij we tevens bepaalde begrippen en zinnen oefenen die je regelmatig in het Nederlands gebruikt. We hebben hier in de streek veel mensen die dialect spreken, en ook daarmee heeft George inmiddels kennis gemaakt. Tijdens een avondje met Jens en zijn vrienden is het idee ontstaan om George ook gelijk maar wat Twents te leren. ‘Hoe geet `t’ betekent dus ‘hoe gaat het’, maar George dacht dat het hetzelfde was als,`hoe heet je?`. Dus hij kwam op een bepaald moment bij mij en snapte er niks van als men hem vroeg hoe heet je? En hij dan zei dat het goed ging. Humor heeft hij wel, dus nadat ik met enige moeite en gebruik van een woordenboek had duidelijk gemaakt wat het verschil was hebben we er samen smakelijk om gelachen.

Ondertussen zijn we ook druk bezig om hem de omgeving te laten zien en hebben we tijdens de monumentendag de molen in Geesteren laten zien. De molenaar heeft hem in zijn beste Engels het een en ander uitgelegd, en het meest interessante voor George was eigenlijk wel het bouwjaar van de molen, namelijk 1867. In Taiwan schijnen niet zulke oude gebouwen te staan. In Taiwan worden oude gebouwen gesloopt en door nieuwbouw vervangen. Dit was ook zeer interessant toen we naar Zwolle zijn geweest om zijn verblijfsvergunning op te halen. Onderweg van en naar Zwolle zijn we een toeristische route gereden. Onderweg in Nieuwleusen en Balkbrug staan nog verschillende hele kleine huisjes van meer dan 150 jaar oud. Dit zijn hele kleine en lage huisjes en George was heel erg verbaasd dat in die kleine huisjes grote Nederlandse mensen wonen. Binnenkort gaan we maar eens naar het veenmuseum om hem te laten zien dat in Nederland vroeger zelfs mensen in plaggenhutten hebben gewoond, ik ben erg benieuwd naar zijn reactie hierop.

Vorige week onder het eten kwam George met de vraag of hij een cadeautje kon kopen voor een vriend in Taiwan die binnenkort jarig is. Natuurlijk is dit mogelijk, maar hij wou een typisch Nederlands cadeau en het moest dan opgestuurd worden, dus het mocht niet teveel wegen, dit vanwege de portokosten. We hebben samen wat ideeën bedacht en uiteindelijk zijn het pantoffels in de vorm van houten klompen geworden. Een leuke kaart erbij gedaan met de groeten en felicitaties van ons allemaal en het pakketje kon op de post. Daar kwam weer een klein probleempje om de hoek kijken, want George had alleen maar het adres in Chinese tekens en niet in westerse letters, en dat snapt Post.nl niet natuurlijk. George kwam zelf met het idee om het pakje dan maar naar zijn eigen huis te sturen en door zijn ouders te laten overhandigen aan de jarige job.

Een jongen als George in huis doet mij beseffen dat niet alle dingen gewoon zijn. Zoals fietsen bijvoorbeeld, is voor ons Nederlanders de normaalste zaak, maar niet voor George dus. Ik had mijn vrije dag en de jongens gingen naar school. Op mijn vrije dag ben ik meestal druk met huishoudelijke dingen en dinsdag was het tijd om de bedden te verschonen. Nadat Jens en George naar school waren vertrokken deed ik de achterdeur op slot en ging naar boven. Na een tijdje kwam ik weer naar beneden en zag mijn telefoon knipperen. Ik had 3 gemiste oproepen van George en een sms berichtje. Ik open het berichtje en zie alleen maar `help`. Ik probeer George te bellen en ondertussen bedenk ik de meest onmogelijke rampscenario`s. Terwijl ik probeer hem te bellen krijg ik het volgende berichtje van hem. `My bike broken`. Terwijl ik probeer hem te bellen, maar pubers nemen dus wel vaker de telefoon niet op als moeders belt, komt hij aangelopen met de fiets aan de hand. Ik ren naar buiten en vraag wat er aan de hand is. George is tijdens het fietsen tegen een berg zand aangefietst, omdat hij een auto aan zag komen en viel van de fiets. Toen hij weer was opgestaan was de ketting van de fiets en wist hij dus niet wat te doen. Hij had zich gelukkig niet bezeerd en de fiets kon wel gerepareerd worden, dus gelukkig viel het allemaal mee. George is met de auto naar school gebracht en de fiets is inmiddels weer heel en samen hebben we hier hartelijk om gelachen. Die zelfde middag liepen we een rondje met de hond en zag George een klein meisje op een fiets met zijwieltjes, hij wees naar dat fietsje en zei dat hij ook van die extra wielen nodig had. Fietsen is dus nog niet zo heel erg makkelijk. De eerste maand met George zit er al weer op. We hadden geen idee waar we aan begonnen, maar tot nu toe is het voor ons gezin een heel erg leuk avontuur. Het laat ons weer anders kijken naar voor ons heel gewone dingen in het dagelijkse leven en George heeft hier thuis inmiddels zijn draai ook behoorlijk gevonden.